سلام،

مورد اول: 

-u همان --set-upstream-to است.

وقتی یک branch محلی را ایجاد می‌کنید، می‌توانید با استفاده از گزینه -u یا --set-upstream-to آن را به یک branch ریموت متصل کنید. این کار باعث می‌شود که Git به طور خودکار برنچ محلی را بدون تعیین نام remote repository و branch مقصد به برنچ Remote در هر بار اجرای دستور git push آپلود کند.

مورد دوم:

upstream branch به برنچ Remote اشاره دارد.

مورد سوم:

tracking branch برنچ‌های محلی هستند که با remote branch  ارتباط مستقیم دارند.

مثال

فرض کنید که یک برنچ ریموت به نام origin/master دارید. می‌توانید یک برنچ محلی به نام master ایجاد کنید و آن را به برنچ origin/master پیوند دهید. در این حالت، برنچ master یک برنچ tracking خواهد بود.

به عنوان مثال، برای ایجاد یک برنچ tracking به نام my-branch که به برنچ origin/my-branch پیوند داده شده است، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

git checkout -b my-branch origin/my-branch
# or
git checkout -b new-feature --set-upstream-to origin/develop

ویژگی‌های tracking branch:

- تغییرات branch مرتبط ریموت را دنبال می‌کند

- با دستورات مثل git pull و git push به طور خودکار branch مرتبط ریموت را تعیین می‌کند

- وضعیتش را می‌توان با git status بررسی کرد

- برای همگام‌سازی تغییرات مفید است

پس خلاصه اینکه tracking branch یک branch محلی است که تغییرات یک branch ریموت را دنبال می‌کند.