سلام امیدوارم عالی باشید

ویژگی‌های فقط خواندنی (Read-Only) در مواقعی که می‌خواهیم مقدار یک ویژگی فقط خوانده شود و امکان نوشتن در آن وجود نداشته باشد کاربرد دارد و ویژگی‌های فقط نوشتنی، عکس این حالت را دارد.

درمورد سوال دوم :

اصولا برنامه نویسان جاوا متغیرهای نمونه (متغیرهایی که در بدنه کلاس تعریف می‌شوند و نه متد) را به صورت private تعریف می‌کنند. این امر سبب می‌شود که سایر کلاس‌ها و متدهای آنها به راحتی نتوانند مقدار این متغیرها را تغییر دهند. در عوض آنها مجبورند که از متدهای getter و setter که سطح دسترسی public دارند برای مقدار دهی و دستیابی به مقادیر متغیرهای نمونه استفاده کنند.

فرض کنید می‌خواهید در نرم افزارتان سن کاربر را دریافت کنید. آن شخص یک عدد منفی را در نرم افزار وارد می‌کند و خوب همه می‌دانیم که سن یک شخص نمی‌تواند منفی باشد. اینجاست که باید پیام خطایی را به کاربر نمایش دهیم و به او بگوییم که سن خود را درست وارد نکرده است. این اتفاق از طریق قوانینی که در متد setter خودمان تعیین کرده ایم اتفاق می‌افتد. حال تصور کنید اگر سطح دسترسی public به متغیر نمونه خود داده بودیم چه اتفاقی می‌افتاد، مقدار منفی به جای سن آن شخص به راحتی قرار می‌گرفت!

و درمورد سوال آخر بله

در اخر از این قابلیت‌ها در پروژه‌ها خیلی استفاده خواهیم کرد و شما این مفاهیم و چرایی وجود اون‌ها رو در پروژه‌ها درک خواهید کرد